Het mag geen geheim zijn dat ik een ware Belgofiel ben. En hoewel de Belgenmoppen mij als ‘Ollander natuurlijk met de paplepel ingegoten zijn, ben ik absoluut van mening dat de Belgen meer credits verdienen en wij onszelf weleens wat minder op de borst mogen kloppen. Dat gezegde hebbende, waarom ben ik dan zo weg van België?

Eerlijk? Dat vraag ik mij ook af als ik net de grens over rijd. Gaten in het wegdek, bovengrondse elektriciteit, werken die nooit afgerond worden, een ratjetoe aan woningen waarvan er enkelen nog niet voor bouwkeet door kunnen en een waas aan vervaagde graffiti die het landschap domineert. Het is niet bepaald het beste uithangbord voor een land.

Maar zo ongenuanceerd als dit straatbeeld is, zo verfijnd is juist de Belgische cultuur. Of het nu gaat om de patissier die het echt veel beter begrepen heeft dan wij of om de gevoeligheid rondom de tweedeling en de taalstrijd in het land. Ook het fatsoen en de onderlinge omgangsvormen; het is een stuk verfijnder dan de Nederlandse directheid. Een Belg is weliswaar wat meer ingetogen en een Nederlander doorgaans wat expressiever, het leidt er juist toe dat een Belg vaak óók hoort wat er niét gezegd wordt, daar waar de Nederlander enkel hoort wat er wel uitgesproken wordt. En dat is best een belangrijke troef in een land dat meerdere talen spreekt en waar beide partijen elkaar niet altijd kunnen verstaan, letterlijk en figuurlijk.

In de tijd dat ik er woonde heb ik me ook ronduit – in positieve zin – verbaasd over het gebrek aan excessieve regelgeving die in Nederland zo gewoon is. Begrijp me niet verkeerd, België heeft weliswaar minder regels maar is doorgaans een stuk bureaucratischer als het erop aankomt, maar al in al is de regeldruk er dus een stuk minder. Burgers moeten onderling zelf maar één en ander oplossen. En dat lukt ze vrij aardig. Nederlanders prijzen zich dan wel om de poldercultuur, maar de Belgen zijn kampioen compromissen sluiten met een land dat in tweeën gesplitst is en toch gedeeld moet worden. Niet voor niets is de Europese Commissie juist in dat land gevestigd. Maar het gebrek aan regelgeving wakkert de creativiteit, inventiviteit en verbondenheid onder mensen aan. En dat voelt toch een stuk verfijnder dan zakelijk een beetje schermen met de wet.

En wat denk je van de eetcultuur? Als Nederlander zul je zelfs in een voor Belgische begrippen waardeloos restaurant niet snel teleurgesteld worden. Het smakenpalet is er toch een stuk uitgebreider en het eten stuk verfijnder. Een opsteker. En een grote Delhaize doet met zijn patissiersectie vaak niet onder voor het hele assortiment van een Nederlandse bakker. Zelfs simpele producten als bier en friet weet een Belg te verfijnen tot een ware delicatesse. Dat doen we ze echt niet na met ons lullige AVG-tje.

Naast de mensen, het eten en de verfijndheid die in alle lagen doorklinkt, heeft ook de diversiteit van het land mijn hart gestolen. Van de fraaiste steden tot de mooiste natuur. Je kan er city trippen in een veelzijdigheid aan steden, maar je ook nietig voelen in de machtige natuur. Je raakt niet snel uitgekeken.

Kortgezegd, het land heeft mijn hart gestolen met zijn verfijndheid.

België heeft zoveel te bieden, als je maar voorbij dat ietwat misleidende en karige uithangbord kijkt.

Want eerlijk is eerlijk, jezelf verkopen, commercie; daar zijn Nederlanders dan weer echt een stuk beter in. En anders kunnen we altijd nog wat Belgenmoppen tappen om dat illustreren.