Tja, wij maken grappen over de Belgen. De Belgen maken grappen over ons. En geef ze eens ongelijk. Maar niet één grap gaat over hun verborgen, misschien wel allergrootste ergernis richting de ‘Ollanders. Want het is niet onze luidruchtigheid, of onze betweterigheid (Belgen vinden Nederlanders vaak wandelende juristen – en daar kan ik ze geen ongelijk in geven, wij ‘kennen onze rechten’ en redeneren vaak juridisch). Het is trouwens ook niet onze gierigheid. Nee, hun nummer 1-ergernis is er één die je echt nóóit verwacht….

Je verwacht het niet, omdat België tweetalig is (ik maak er nog even een cliffhangertje van, maar hang in there). Of beter gezegd, drietalig zelfs, maar het Duits is zo latent dat we hier voor het gemak even uitgaan van de twee dominante talen: het Frans en het Nederlands. En afgaand op het Belgische schoolsysteem wordt informeel verondersteld dat het hele land vooral de Franse taal beheerst.

Dit tot grote ergernis van de Vlamingen, die in de taalstrijd die nog altijd in het land woedt moet knokken voor het gebruik en behoud van de Nederlandse taal. En make no mistake: die taalstrijd is niet mals! En dat wordt ook niet onder stoelen of banken geschoven. Je ziet het al als je in Brussel bent. De stad is volgens officiële statuten Nederlandstalig, maar daar merk je in de praktijk niks van. Overal wordt de Franse taal gebezigd: van het station tot in de hotels en van winkelcentra tot in de restaurants. Met Frans kun je overal uit de voeten, maar met enkel het Nederlands wens ik je alvast veel succes. Toch markant als je beseft dat dit een Nederlandstalige stad is, of zou moeten zijn.

De taalstrijd beperkt zich echter niet tot het pittoreske Brussel. Kijk maar eens goed om je heen als je eens door het land onderweg bent. Het lijkt soms wat weg te vallen in het verpauperde ongerepte en natuurlijke Belgische landschap, maar let maar eens op de aangetaste bewegwijzeringsborden. Daar is geen sprake van geen gebrek aan onderhoud of willekeurig vandalisme. Wie goed kijkt, zal zien dat bij bewegwijzeringsborden met dubbele plaatsnamen, dus geduid in zowel het Nederlands als het Frans, één van de plaatsnamen is dan weggekalkt. Plaatsaanduidingen in de ongewenste taal worden onleesbaar gemaakt, zoals hier bij Voeren.

Even een zijstraatje, maar wist je dat de Belgen ooit overwogen hebben hun kentekenplaten aan te passen? Het wit op rood was niet altijd goed leesbaar voor flitscamera’s, en dus overwogen de Belgen de kentekenplaat naar Nederlands model over te nemen. Zwart op geel dus. Nou, daar waren de Walen het dus even NIET mee eens! Zwart en geel zijn namelijk de officiële kleuren van Vlaanderen, en dus voelde de Walen zich overruled door de Vlaamse identiteit. Uiteindelijk is dit idee dus afgeketst, en hebben ze het rode drukwerk op de witte achtergrond vervangen voor donkerrood drukwerk. Waarom het wiel opnieuw uitvinden als je al een platte band hebt?

En dan is er ook nog het schoolsysteem dat het Frans veel fanatieker promoot dan het Nederlands, tot grote ergernis van de Vlamingen, die wél de economische motor van het land vormen, maar waarvan hun taal steeds minder en minder erkend wordt.

En nu denk je misschien: ‘okay Scarlett, goed verhaal allemaal, maar wat heeft dit met hun ergernis jegens de Nederlanders te maken’? Een heleboel! Want waar de Belgen, de Vlamingen eigenlijk, zich dus gigantisch aan ergeren, is ons veelvuldige -en in hun ogen onnodige- gebruik van de Franse taal!

Ja, die had je niet verwacht hé? Denken wij het goed te doen met onze jus d’orange en creme fraîche, ergert de Vlaming zich er groen en geel aan. Voor een Vlaming is het gewoon sinaasappelsap en kookroom. En wat te denken van sla melange? Gewoon gemixte sla, a.u.b. Oprotten met die flauwekul. Misschien voelen de Vlamingen zich dan toch een beetje verraden door de Nederlander op zo’n moment? Ze hebben immers toch de Nederlandse taal overgenomen. Het blijft gissen.

Maar, lieve Ollandse taalvirtuoos, don’t hold back. Want hoeveel weerstand de Vlaming ook tegen de Franse taal biedt, ook hij bezigt op dagelijkse basis ‘Mercikes’ als begroeting, ‘Ca va’ op de vraag hoe het met hem gaat en ‘Salukes’ bij het weggaan. De mens is nu eenmaal vaak een vat vol tegenstrijdigheden. Zo gaat dat soms, c’est la vie.