11 maart 2021

Afgelopen week had ik mezelf al voorgenomen dat ik woensdag zou gaan wandelen. Dat het uitgerekend die dag voor het eerst die week pijpestelen regende, had ik niet ingecalculeerd. Heerlijk, het van dag tot dag leven. Het weerhield mij er dan ook niet van alsnog de natuur in te gaan. Sterker nog, ik vind dat het bos vaak wel iets mystieks heeft als het buiten grauw en grijs is, en een spatje regen maakt het voor mij helemaal af.

Ik besloot naar de Bosjes van Poot te gaan. Niet per se het grootste bos van Den Haag, maar voor mij een hidden gem. Perfect gesitueerd tussen de drukke Fahrenheitstraat en de zee, is dit een onverwachtse oase van rust. En terwijl ik daar gisteren liep, gaf de natuur me een paar lessen en inzichten mee die ik graag aan je doorgeef. 

Vrijwel het eerste waar ik op stuitte, was bloesem in al volle bloei. Hét startsein van de lente. Ze voelde nog zo onverwachts, terwijl ik daar door de regen liep, liet de natuur zich niet stoppen. Ik was verwonderd, en ik was niet de enige. Mijn eerste les: laat de omstandigheden niet bepalen of je in bloei staat of niet. 

Bloesem in de Bosjes van Poot

Ik heb me zeker 15 minuten bij de bloesem staan vergapen aan haar schoonheid voor ik mijn weg weer vervolgde. Onderweg kwam ik zoveel contrasten tegen. Want waar het ene deel in bloei stond, deed het andere deel stil en vervallen aan. Ik kwam een op een soort kruispunt in het bos en werd geconfronteerd met een doodse stilte en leegte. Het confronteerde me met de stilte in mezelf. Een stilte die velen vaak angstvallig proberen te vermijden, zo ook ik soms. Maar gek genoeg vond ik de stilte hier ineens heel fijn, mooi, rustgevend. Terwijl de wind door de bomen gierde, de takken knisperden en een nieuwe windrichting soms een nieuw geluid produceerde, stond ik daar op het stille kruispunt waar niks mij wist te raken. Geen wind door mijn haar, geen regendruppels op mijn gezicht. En ineens ging ik ook anders naar de stilte in mezelf kijken. Wat als die stilte, net als hier, als een soort oog van de orkaan is? Die orkaan bestaat uit alle gedachten, gevoelens en emoties, maar in het oog van de orkaan is het windstil. Hoe ontspannen is dat idee? 

Stilte, een feest voor je oren

Vanaf het kruispunt liep ik rechtdoor. Vanaf daar liep de weg stijl omhoog en keek ik ineens boven de daken van Duindorp uit richting de Noordzee. Op dat stuk van de Bosjes van Poot heb je veel rozenbottelstruiken. En terwijl de eerste gele puntjes aan de struiken mij opvielen, vroeg ik me gelijk af ‘welke er als eerste mogelijk al uit zou zijn gekomen’. Ik betrapte me op die gedachte. Ik vroeg me niet af of er al een was uit gekomen, maar welke de eerste was. Terwijl al die gele puntjes als knopjes hun best doen, zijn ze (denk ik) helemaal niet met elkaar bezig. Niet op de manier. Ik dacht in competitie. Maar zij zijn gewoon. Er is geen oordeel over de eerste of de laatste die uitkomt, uiteindelijk bloeit het als een geheel. Ik realiseerde me hoe competitiegericht mijn ‘mind’ is. En hoe het ook voor de maatschappij als geheel geldt dat het niet uitmaakt wie ergens de eerste of de laatste mee is, samen vormen we het geheel. 

Terwijl ik hoog boven NAP liep en genoot van de natuur die probeert te ontspruiten, ging het steeds harder regenen. Ik besloot weer af te dalen naar het bos om zo nog enigszins droog te blijven. Het mocht niet heel veel baten. De regen wist alle krochten van het bos te bereiken. Vlak voor ik het bos verliet, viel mijn oog op een regendruppel op een boomstam. Niks bijzonders wellicht, maar het deed me beseffen hoe hard de natuur ook wil gaan bloeien, ondanks dat het nog steeds doorregent. Een metafoor die momenteel ook op onze samenleving en tijd van toepassing is.

De laatste druppel

De natuur heeft ons zoveel te leren. We zouden het soms vergeten, maar we zijn er immers zelf onderdeel van. Gaan we terug naar de natuur, dan gaan we ook een beetje terug naar onszelf. Daar ben ik van overtuigd. Welke lessen haal jij uit de natuur?